“Ik moet ontzettend plassen terwijl we al even onderweg zijn naar de koepelgevangenis in Breda. Vragen of we kunnen stoppen is geen optie. “Dit is dus hoe het voelt om je vrijheid kwijt te zijn..” vertel ik mezelf. Eenmaal gearriveerd vertel ik hoe erg ik moet plassen. Mijn blaas voelt ondertussen als een te volle waterballon die op knappen staat. “Straks. Eerst meekomen.” wordt mij ‘vriendelijk’ gemeld. Via een kille gang word ik begeleid naar een kille koude kamer met een bankje. Er wordt mij verteld dat ik moet wachten tot iemand mij komt halen. “Zou ik asjeblieft heel snel even mogen plassen?” vroeg ik wanhopend. “Dat kan straks, eerst wachten.” vertelde meneer agent mij nogmaals. “K*tzooi..”
Na meer dan een half uur wachten word ik opgehaald en mag ik dan eindelijk een plasje plegen. Het is alsof ik klaarkom x10. Het was me nog net gelukt om niet in mijn broek te plassen. Na mijn moment van ultiem geluk word ik met een paar andere gevangenen begeleid naar een kille koude ruimte waar we gecommandeerd worden al onze kleren uit te doen. Eenmaal in mijn nakie word ik grondig onderzocht of ik geen verboden dingen bij of in me draag, onder andere door te hurken. “F*ck man, wat mensonterend.. Ik zit gewoon in de f*cking gevangenis..”
Nadat we onze kleding weer aan mogen trekken worden we begeleid naar onze cellen. Daardoor moeten we eerst door de koepel heen: een hoog groot centrum van de gevangenis met 4 verdiepingen vol met gevangenen die je proberen te ontgroenen door de meest haatdragende en uitdagende dingen naar je te roepen, zoals “ik n*** je moeder!” of “vieze k*****homo!”. Ik wil mezelf niet laten kennen en probeer iedereen strak in de ogen aan te kijken. De wandeling door het gebouw duurt niet langer dan een minuut, maar het leek uren te duren.”
0 reacties