“Met tranen in mijn ogen scheur ik een stuk papier uit een schrift en schrijf ik mijn laatste woorden op: ‘Ik kon niet meer. Ik hou van jullie.’
Ik zit diep in de schulden, ik stel mijn familie keer op keer teleur en vrienden heb ik niet meer. De enige ‘vriend’ die ik nog heb is mijn envelopje met cocaïne. Elke week weet ik mezelf weer te overtreffen en verdrink ik in ongeluk. Elke week probeer ik weer mijn best te doen om naar een normaal leven te werken, maar het lukt me nooit. Het is een cyclus van drugsgebruik, depressie, opleving, drugsgebruik. Het kost me te veel energie. Ik ben leeggezogen door alle ellende die op mijn pad is gekomen. Wie ben ik? Waar ben ik? Dit heb ik nooit gewild! Er zit maar één ding op: ik wil dood.
Wil ik dood? Of wil ik gewoon dat iemand mij hoort? Iemand die nog hoop ziet in mij en mij wil helpen? Iemand die mij in zijn of haar armen sluit en zegt dat het allemaal goed komt? Wil ik dat mijn oude vrienden mij nog één laatste kans geven om te herstellen wat ik kapot heb gemaakt? Ik was een prins in mijn eigen woonplaats, nu spugen ze me uit. Ik kan niet meer terug, maar wil ook niet meer verder. Ik plaatst een laatste status op Facebook: “Ik ben er klaar mee.” en loop naar buiten richting het spoor. Het is over.”
0 reacties